Siyah Giyen Kadınlar
Işık, anlamlarını ezbere bildiğim kelimeleri ardı ardına sıralayabileceğim bir kapı açmıştı bana. Gözleriyle açmıştı kapıyı. Bakışlarıyla. Çok güzel bakıyordu. Gözlerinde kırlangıçlar uçuyordu. Bakışlarını üzerime örtüyordu. Kimdi bu kadın? Işık diyordum ama adını bilmiyordum aslında. Ne iş yapardı? Evli miydi? Çocukları var mıydı? Kaç yaşındaydı? Bilmiyordum. Doğrusunu söylemek gerekirse merak da etmiyordum. Bu bir tür zamansızlıktı benim için ve biliyordum ki bu soruların yanıtlarını bulmak için uğraşmaya başlarsam işin içine hesap kitap girecekti. Oysa beni ondaki hesapsızlık çekiyordu. O hayat dolu, özgür ve yaratıcı ve kendine güvenen yanı... Özgür yanı demişken, kuralların, etiketlerin, rütbelerin, hiyerarşinin, ayıpların, günahların olduğu yerde özgür olamıyoruz. Elbette özgürlük ne diye sormak gerekiyor. Amaç, iki kişinin yaşadıkları veya yaşayacaklarıysa, başkalarına zarar vermeyi, kırmayı, incitmeyi istemesi değil. Özgürlük ve hayat acımasız da olmamalı... Evet, özgürlük adına sevdiklerimizi incitmemeliydik. Biliyordum, biliyorduk...
Önsöz
“Siyahlar içinde misin?... Ya da siyahlar mı senin dışında?”
Böyle sordu adam.
Ürkekti kadın, kabuğunun içerisinde yaşamaya alışmıştı. Çıkarsa oradan, örseleneceğini sanırdı.
Belki de haklıydı…
Ama adamın sorusu merakını uyandırmıştı:
Kim bilir nasıldı dışarısı?...
İşte bu satırlarla başladı siyah giyen kadınların hikâyeleri hayat bulmaya. İçlerinde biriken kızılca kıyametti o merak… Ve bir bahar günü dışarıyı keşfettiler…
Bu kadınlara teşekkür etmenin başka bir yolu var mı, bilmiyorum. Kabul ederlerse onları ölümsüzleştirmekle teşekkürlerimi iletmiş olacağıma inanıyorum. Öğrencilik zamanlarımda bir hocam, Larousse’un logosundaki pamukçuk çiçeğine üfleyen kadından örnekle, “Ben üflerim, herkes üstüne düşeni alır” demişti. Şimdi ben de ondan esinlenerek diyorum ki;
“Ben yazarım, herkes üstüne düşeni alır.”
Zira, hatırlamayanda değil sorun, iz bırakmayanda…
Evrim Şencan
Ankara, Nisan 2019
Yeni Baskıya Önsöz
Siyah Giyen Kadınlar, yukarıdaki önsözle Nisan 2019’da okurla buluşmuştu. Bu süreçte, önsözde kendisinden esinlendiğimi belirttiğim hocam bu hayata veda etti. Kitaptaki ürkek kadınların bir kez daha yaşamla tanışmak istemesinin sebebi budur belki de. Kendisinden öğrendiğim her hayat dersi için minnettarım ve onunla tanıştığım için çok şanslıyım. Bu kitaptan sonra yazdığım hemen hemen tüm kadın öykülerini ondan öğrendiklerimle kaleme aldığımı itiraf etmeliyim.
Diğer yandan, Siyah Giyen Kadınlar’ı başucu kitabı yapan iş insanı ve müzisyen arkadaşım Toygar Şenelmiş, 2021 yılında öykülerdeki kadınların çoğuna, metindeki cümlelerden esinlenerek söz yazdı. Bunları besteledi ve sesiyle hayat verdi. Böylece Siyah Giyen Kadınlar-Işık adlı bir albüm, Doğan Umut Music Company etiketiyle dinleyiciyle buluştu. Bu albümden Latife, Ekin ve Leyla adlı öykülerden doğan şarkılara, olayların geçtiği yerlerde klip çekildi ve Siyah Giyen Kadınlar, albümü yapılan ilk öykü kitabı oldu.
2019’dan 2025’e kadar yeni hayat tecrübeleriyle büyüyen, törpülenen, ehlileşen Siyah Giyen Kadınlar, onları keşfetmeyi bekleyen sizlerin karşısında yine.
Anton Çehov, Martı’sına şu sözlerle başlamamış mıydı?
Medvedenko: “Neden hep siyahlar giyiniyorsun Masha?”
Masha: “Hayatımın yasını tutuyorum.”
Evrim Şencan
Ankara, Temmuz 2025
